Vera voelt zich niet gehoord
“Nee!” schudt ze met haar hoofd, de lippen stijf op elkaar, het hoofdje naar de grond gericht. “Ik wil het wel op een briefje schrijven.” Ken je dat, dat je kind iets hoog zit, en het tegelijk soms lastig vindt om het tegen je te zeggen?
Een Vertelknuffel-moment noem ik dat.
Pas had ik er zo een met mijn dochter van bijna 8. Ze had met de buurkinderen buiten Superbal gespeeld en kwam sip en met hangende schouders terug en wilde niks vertellen. “Ik wil het wel op een briefje schrijven.”
Dat duurde mij te lang, want ze had lang buiten mogen spelen en moest nodig naar bed. Dus ik stelde voor dat ze een spraakberichtje naar mij zou appen via mijn telefoon.
Dat was goed, als ik maar uit haar kamer was als ze het insprak, want ze vond het lastig om te vertellen waar ik bij was. Maar terwijl zij stond te douchen moest ik het natuurlijk wel afluisteren!, drukte ze me op het hart.
Het bericht vertelde een heel verhaal over wat er was gebeurd en dat de andere kinderen ineens een ander spel wilden doen maar dat ze dat niet snapte en het eigenlijk niet wilde en toen maar in een hoekje in de speeltuin was gaan zitten.
Met haar toestemming mag je het bericht luisteren, omdat het andere kinderen ook kan helpen.
Ze was klaar met douchen en ik vatte samen: “Dus jullie hadden eerst veel lol met Superbal en daarna wilden ze iets wat jij niet wilde, jij snapte het niet en je voelde je niet begrepen en daarna buitengesloten.” Inderdaad.
En toen konden we gaan voorlezen.
Bijzonder hoe goed het doet als je je verhaal kunt doen op een manier die voor jou past. En hoe het oplucht als iemand luistert en de kern eruit haalt.
Als ouder kun je soms je kind je telefoon geven om een bericht in te spreken. Op school of de opvang is die optie er niet. Daar kan de Vertelknuffel je verhaal aanhoren en later aan je ouders terug’vertellen’. Zodat je gehoord wordt, ook als je even niet met iemand kon praten
