Ontploffing of grote huilbui als je je verhaal niet kwijt kan. dan is alles bij elkaar opgestapeld in een emmertje, van de hele dag. Het is dan niet meer rationeel analyseerbaar waar het aan ligt. Het stroomt over. Op het moment zelf is alles teveel.

Ik denk eerder dat het voor ouders en probleem is, dat zij hun kind willen begrijpen en het verhaal horen.

Ook naar ons kan ze niet goed verwoorden hoe ze zich voelt. Naar knuffels doet ze gewoon en praat ze ook makkelijker, Hoeft ze niet na te denken over het gesprek. Eerste zin komt. Daarna denkt ze heel erg na over hoe de volgende zin moet. Dat wil ze graag goed doen.

Ik hoop dat ze via de knuffel op een andere manier duidelijk kan maken wat er is. Omdat ze verstandelijk beperkt is, moet je het heel anders aanpakken om te ontfutselen wat er aan de hand is.

We wisten niet waarom het kind niet praatte en dachten dat het met ontwikkeling te maken had. Daarop gaven we begeleiding. Doordat we uiteindelijk het echte verhaal hoorden tussen het kind en een knuffel, ontdekten we dat er een rouwproces gaande was. Daarop konden we acteren.

Mijn kind heeft stofwisselingsziekte. Veel medische dingen voor z'n kiezen gehad. Dat heeft invloed en kan daardoor heel boos zijn. Je moet het toch op een of andere verwerken? Je wenst hem toe dat hij het kan verwoorden.

Een gevoel van onmacht. Dat je wel ziet dat een kind niet lekker in zijn vel zit en dat je het heel graag wil helpen om dat vervelende gevoel weg te halen / te verlichten. Maar dat het niet lukt omdat je niet volledig de oorzaak kunt achterhalen.

Ze was zo gewend om alledaagse dingen met haar vriend te delen, en dat kon gewoon even niet. Dus het "duiden" van haar gevoel kwam pas naar voren toen ze, in dit geval met haar eigen partner, daar woorden aan kon geven.

Op het moment van overprikkeling zelf, lukt het niet meer om te praten. Als je veel zelfinzicht hebt, kun je de knuffel pakken voordat het teveel wordt. Dat kun je oefenen met je kind.

Het zou mooi zijn als een kind heeft leren benoemen dat er een blokje scheef ligt. Het idee van een vertelknuffel is leuk, maar eerst moet er een time-out moment zijn. Daarna kan het verhaal komen. Veel autisten zijn lang niet allemaal talig.

Vaak ontstaan er thuis / op school situaties. Mensen willen altijd uitleg die ze niet direct kan geven. Als zij dat kan inspreken, rustig en zonder oordeel op de knuffel, dan hoeft ze niet steeds overal (mama, papa, juf, therapie) haar best te doen om alles te vertellen. Dan kan ze zeggen: "hier luister maar." Scheelt veel moeite om opnieuw na te denken om weer het verhaal te vertellen.

Als ze tegen haar knuffels praat, lopen zinnen ook beter. Dan zouden we haar dus sowieso beter begrijpen. En dan vertelt ze niet zo sociaal wenselijk, maar het echte verhaal.

Tijdens het spel haar verhaal vertellen. Dan zit ze helemaal in haar eigen verhaal en wereld en zakt de overprikkeling. Het maakt haar niet uit dat ik haar gesprek met knuffels hoor, omdat ik daar geen oordeel over heb.

Het is denk ik voor kids een heel fijne manier, veiliger manier, om zonder oordeel te horen, hun verhaal kwijt te kunnen.

Op dit moment is er nog geen oplossing gevonden voor het uiten van zijn emoties. Wel de prikkels komen uit zijn emotie. Maar dus niet het uiten ervan.

Mensen zijn onvoorspelbaar voor verstandelijk beperkten. Mensen lezen is lastig. Soms zelfs onveilig. Zij kunnen zich identificeren met een knuffel, vanuit de eenvoud en veiligheid.

Onderzoek laat zien hoe kinderen op een positieve manier reageren op sociale robots. Belangrijk hulpmiddel om met kinderen te werken die problematiek hebben.

Toen die naar de USA geëmigreerde, Nederlandse vrouw dement werd, kon ze alleen nog maar in haar moedertaal praten, haar kinderen spraken alleen maar Amerikaans Engels. En de verpleegsters daar spreken Amerikaans Engels of Hispanic.